Wie ben je? Waarom ben je hier?​​
​
Deze vragen hebben niets te maken met zweverig gedoe, maar met het doel van je leven, met de zin van jouw bestaan.​​
En daar zijn we toch allemaal naar op zoek?
Zo ook ik
Geboren in 1973 groeide ik op in West-Vlaanderen. Als kind vertoefde ik graag buiten. In de natuur, op mijn fiets en bij dieren.​
Na mijn studies bedrijfsmanagement ging ik mij verder bijscholen in pedagogische bekwaamheid. Zo werd ik leerkracht in het hoger secundair onderwijs. Ik gaf er vakken als public relations, gesprekstechnieken en toegepaste psychologie.​
Ondertussen kwam mijn man op mijn pad en werd ik mama: bovenal dé mooiste rol van mijn leven.
Maar ook de pijnlijkste.
Ik heb ook een dochter
Ons eerste kindje werd te vroeg geboren en overleed.
In die tijd (2002) was de begeleiding van ouders van een sterrenkindje nagenoeg nihil.
Ze werd niet alleen doodgeboren, maar ook doodgezwegen, in onze families en bij de meeste vrienden.
Dat voelde als dubbeldood. (Ik denk niet dat dat laatste woord bestaat, maar je begrijpt me wel.)
Ons verdriet werd het jaar daarop verzacht door de geboorte van onze zoon. Dus als je mij vraagt hoeveel kinderen ik heb, dan volgt het fiere antwoord: één zoon.
Weet dan wel, dat ik ook een dochter heb.
Niet hier, maar daar – ook al voel ik dat de scheiding tussen beide werelden flinterdun is – en dat ik uiteraard niet altijd het hele verhaal wil doen.
Is het nu één of twee
In het begin was het uitspreken van dat antwoord bijzonder
moeilijk. ​
Het leek alsof ik mijn eigen kindje verloochende.
Nu heeft ze een plek. In mijn hart. En dat is helemaal oké.
Dagelijks koeter ik ons kleine gezin enorm. En ook heel bewust,
omdat ik weet dat zoiets kostbaar en niet vanzelfsprekend is.
Ik haalde ook dankbaarheid uit tegenslagen.
Maar daarvoor moest ik wel eerst door het donkere midden.
Stroomopwaarts
.png)
Terug naar mijn beroep. Elf schooljaren later besefte ik dat ik niet meer vrolijk werd toen ik de schoolpoort binnen kwam.
Ik zei het onderwijs vaarwel.
Ik was sterk gemotiveerd om mijn persoonlijk gevoel te volgen. Ook al betekende het dat ik stroomopwaarts ging zwemmen.
Want ik vóelde mensen denken: "Wie geeft nu een goedbetaalde job en veel vakantie op om zelfstandig te worden?"
Van mijn innerlijke duisternis
naar een nieuwe wereld
In die periode (2009-2011) overleden een paar mensen in mijn familie en besliste een goede vriend om uit zijn leven te stappen.
Dát doet een mens nadenken.
De funderingen onder mijn voeten waren werkelijk aan het daveren, barsten en breken.
In mijn eigen innerlijke zoektocht, in het midden van mijn innerlijke duisternis, ging zowaar een nieuwe wereld voor me open.
Ik verdiepte mij in persoonlijke ontwikkeling, bewustzijn, spiritualiteit. Volgde opleidingen in binnen- en buitenland.
Mijn boek "Intermezzo, een innerlijke reisgids" en kaartenset "Intermezzo's voor elke dag" werden geboren.
En mijn coachingpraktijk is ondertussen een feit.
Al moest ik daarvoor opnieuw even stroomopwaarts gaan zwemmen.
En kwam ik weer oordelende blikken en meningen tegen.​
Een vindtocht
Vermoedelijk ben ik hooggevoelig, ook al heb ik het niet zo voor definities of vakjes. Maar ik voel nu eenmaal vaak wat iemand denkt, zonder dat daar woorden voor nodig zijn.
Soms is dat best wel vervelend – als mensen over me oordelen bijvoorbeeld.
Soms is dat handig, zoals in het werk dat ik zo graag doe.
Ik begeleid en ondersteun je graag op jouw unieke levenspad.
Vanuit een intersieke motivatie – in mijn schooltijd was ik nooooooit zo gemotiveerd.
En ook vanuit mijn eigen levenservaringen.
Ik zie het leven liever als een "vindtocht" dan als een "zoektocht".
Al is die tocht soms bijzonder hobbelig.
Net daarom ben ik dit werk gaan doen.
Je staat er niet alleen voor.
Ik ben graag een wegwijzer tijdens jouw persoonlijke reis,
tijdens jouw unieke weg.
Wat doe je graag?
Door te doen, kom je erachter.
Door te doen, leer je jezelf kennen (vreemd he :).
Door te doen, word je steeds beter.
Door te doen, kom je erachter waar jij blij van wordt en waarvan niet,
waar je goed in bent en waarin minder ...
... niet alleen vaktechnisch. Het is vooral een innerlijk weten.
Je gevoel.
Die ene vraag die mij richting gaf
Toen ik nadacht en twijfelde over mijn aanbod binnen MensLief – en geloof me, dat ging ook weleens gepaard met nachtjes woelen – stelde iemand mij 1 vraag. Slechts 1 vraag!
Ik had dan ook metéén – echt meteen! – mijn antwoord klaar. Zo spontaan als maar kon, want mijn antwoord kwam vanuit verbinding met mezelf.
Hélène: "Waar ligt je hart?"
Ik: "Bij het begeleiden van mensen met zwangerschaps- en babyverlies. Dat is de richting die ik ken, die ik voel, waarin ik weet dat het IN me zit en waarvan ik weet dat de begeleidingen zó vanuit mijn hart gaan stromen!"
Of hoe iemand met slechts 1 zinnetje of vraag je jouw eigenste richting zo duidelijk kan laten vinden.
En net dat zie ik als de "definitie" van een goede coach:
de antwoorden komen uit jezelf en niet van iemand die iets voor jou zegt.
Ik ben dan ook de meest gemotiveerde coach op aarde ;) om je die inzichten en vragen aan te reiken, die jouw antwoorden laat opborrelen vanuit verbinding met jeZELF.
Want ik weet hoe levensveranderend dat kan zijn.
Dank je, @Hélène.
​
Illustraties uit de kaartenset: "Intermezzo's voor elke dag".